Мен жаздым өлеңменен бiрталай сөз,
Бұл ендi талай жанға болады кез.
Жалықпай жоқты шатып жаза берген,
Демеңiз осынша қырт, не қылған ез.

Наданға азғана сөз ем болмайды,
Есекке ептеп берсең, жем болмайды.
Қанағатсыз кiсiнiң тамағы зор,
Ынсапсыз хайуаннан кем болмайды.

Мылжың дер оқығандар сөзiмдi анық,
Естiге түйiр сөзiм болар қанық.
Аз сөзбен айтып көрсем мақсатымды,
Онымды ұғар ма екен осы халық?

Қояр ем мылжыңдамай, сөзiмдi ұқса,
Қайтемiн оны ұға алмай дiннен шықса.
Азды ұқсаң, бұл сөзiмдi анықтап ұқ,
Иеңдей болам деме, Иеңе ұқса.

Тәңiрiң – таза, болып бақ сен де кiрсiз,
Әлiң келсе, менен қаш‚ Иең – мiнсiз.
Бұл Құдайдай боламын деген емес,
Сөзiмнiң түбiн ұқпай деме дiнсiз.

Алланың пендесiне рақымы мол,
Сен де өзiңдей адамға мейiрiмдi бол.
Ол жаратты, сен-дағы жаратып бақ,
Бардан барды шығарсаң болады сол.

Керексiздi қылмайды Иең-дағы,
Мен де сүйтем деп қара сен де тағы,
Бiр Құдайың сабырлы, сен де шыда,
Бәрi осындай, ойлансаң, артқы жағы.

Мұны бiлсең, боласың сүйiктi құл,
Құлы болсаң, қожаңның сүйгенiн қыл.
Шын мұсылман болайын деп ойласаң,
Құдайға құл болудың мәнiсiн бiл.