Шарлайсың, ойым, шарлайсың,
Алыстан менi барлайсың.
Таяу тұр ажал алдыңда,
Сарынға салып сарнайсың,
Мақсұтың не ендiгi?

Бостандық таңын көргенiм –
Кемелiме келгенiм.
Қорқытпайды менi ажал,
Арман емес өлгенiм,
Кейiтер iстiң кемдiгi.

Қалған қараңғыда елiм,
Ойлап толғаумен сынатұғын менiң белiм.
Бұл алтын таңның атқан нұрынан
Тұр есе ала алмай ерiм.

Қазақтың жайнар даласы,
Жетiлер оқып баласы.
Шошытатын менi сол –
Олардың күндес, таласы,
Дағдысы сiңген бойына.

Тастаңдар күндес, мақтанын,
Көрген соң таңның атқанын,
Ел бастайтын жастарым,
Жөн емес жай жатқаның,
Нұр құймай елдiң ойына,

Баста адал жолға елдi!
Еңбек жанатын заман мынау, ерлерiм келдi,
Қош, арманым жоқ‚ жұртым, жасарсаң,
Мен сапар шегем ендi!