Жолама, қулар, маңайға,
Не қылмадың талайға?
Кiм жағады сендерге
Тартқызған азап Абайға?

Соның да тiлiн алмадың‚
Сабадың‚ сөктiң‚ қарғадың.
Көрiне қашан кiргенше
Арсылдап иттей қалмадың.

Сендерден белгi нең қалар?
Жемтiгiң, жеген жем қалар.
Ақылы дария Абайдан
Таусылмас қоры кен қалар.

Жақсыдан қазына пұл қалар,
Солмайтын жасыл гүл қалар.
Сендердей арсыз қулардан
Желге ұшатын күл қалар.

Менi арбайтын сен емес,
Көнетiн саған мен емес.
Ақылың сенiң – маған тұл,
Дертiмдi жазар ем емес.

Адамдық борыш, ар үшiн,
Барша адамзат қамы үшiн,
Серт бергем еңбек етем деп,
Алдағы атар таң үшiн.

Сендермен де жүргемiн,
Әр тесiкке кiргемiн.
Жәдiгөй, арам сайтаным,
Жаныңның сырын бiлгемiн.

Сертiме жету – арманым,
Көтерем тағдыр салғанын.
Өлгенiмше iзденем,
Толтырар кемiн қалғаным.

Адам үшiн еңбегiм –
Елу бес жыл тергенiм.
Қалағанын қарап ал,
Мұрам сол, жастар, бергенiм!