Жер жүзiне қарасам,
Неше түрлi халық бар.
Дiн, иманын, санасам,
Мыңнан артық анық бар.

«Бұл қалай?» деп ойласам,
Мұның да бiр сыры бар.
Терең ойға бойласам‚
Дәл мынадай түрi бар:

Жардың шашы сансыз көп‚
Ол санауға келмей тұр.
Анық нұры осы деп,
Әркiм бiр тал ұстап жүр.

Бiреу отқа жағынды:
«Нұрдың түбi – Құдай»,– деп.
Не суретке табынды:
«Олай емес‚ былай»,– деп.

Бiрi: «Құдай – бiр»,– десе‚
Бiрi айтады: «Көп Құдай».
Бiрi: «Тәңiрi – күн»,– десе‚
Бiрi дейдi: «Жоқ Құдай».

Мiне‚ осыдан байқалды –
Бәрi iздеп жүр иесiн.
Табамыз деп ойға алды‚
Жаратқанның киесiн.

Жас қозыдай болып тұр‚
Бiлсек мұның мысалы.
Қолтық, шабын түртiп жүр‚
Анық соған ұқсады.

Ойды кiмнен алғанын
Адам өзi сезбейдi.
Жанның айдап салғанын
Сезбесе де iздейдi.

Хақиқаттың тарауы
Түгел жетпей қалмайды.
Әртүрлi боп қарауы
Көбi анықтай алмайды.

Жердiң жүзiн дәл тауып‚
Ешбiр дiн жоқ орныққан.
Бәрiнде де бар қауiп‚
Дiн көбейдi сондықтан.

Сол көп дiнде шешу бар‚
Ол шешудiң арты бар.
Адасқанға кешу бар‚
Кешудiң де шарты бар.

Ақ жүрекпен табынып,
Шын iздесе тәңiрiсiн.
Қиянатты жау бiлсiн‚
Онан тиып нәпсiсiн.

Тәңiрi жолы – ақ жүрек‚
Сайтан деген – қиянат.
Ақ жүректi ертерек‚
Ескер-дағы қыл әдет!

Үш нәрсеге хақиқат,
Нансаң, иман, тіпті, оңай.
Күнә деген – қиянат,
Жан жоғалмас, бар Құдай.

Осы үшеуін ақылмен,
Әбден сынап нана алсаң,
Ақ жолына қойдың ден,
Анық ұғып қана алсаң.