(«Иманым», 70 жасымда жазылган)

Ажал, маған арақ берсең,
Кейімей мас болып өлсем,
Қияметте түрегелсем,
Айықпай куанып жүрсем.

Сұрау мастан алынбаса,
Күнәм кірге салынбаса,
Дозақ оты жалындаса,
Оны Жар нұры деп білсем.

Арақпен өртелген тәнім,
Азапты сезбесе жаным,
Күл отқа жанбауы мәлім,
Отымен ойнасам, күлсем.

Жалындап жанса мың есе,
Маған жалын білінбесе,
Екі жану арам десе,
Бейіске мас болып кірсем.

Қиял емес, тілегім шын,
Бұл иманнан табылмас мін,
Көрер едің талай сырын,
Жүрегімді жарып тілсем.

Сопының иманын, ойын,
Әлемнің қызығын, тойын,
Бағын, тағын, пұлын, қойын
Талақ болсын - көзіме ілсем.

Бейісте хор кызы деген,
Таза сусын, жеміс жеген,
Солай деп нануым неген,
Жамандатсын пырақ мінсем

Зауалсыз бір рахат барын,
Мысалдаған бұ бір сарын,
Жатынға мұнда не барын,
Барып айт, ұқтыра білсең.