Мешіт көзге көркем, өзі биік
Тұрады жұмасына жұрт жиылып.
Ғибраттанып борышымды өтейін деп,
Мен бардым шаттықпенен көңілім сүйіп.
Қасіретті қара толқын қайғы керіп,
Қан қайнап әзер шықтым, ішім күйіп.

Білмеймін ол не нәрсе тұрған зарлап,
Қулардай құрт жинайтын халықты алдап.
Жұрт отыр ұйықтайын деп қалғып-шұлғып,
Түсінбей дауысты естіп айтқан сарнап.

Сарнады, маңырады, даңғырады,
Кейуақыт уата-уата саңғырады.
Анда-санда тартады қатты-қатты,
Көңілім сезбей, бастарым қаңғырады.

Жұрт отыр жуан созған дауысты аңдып,
Бір сөзді де ұға алмай текке қаңғып.
Қарға ма қарқылдаған, яки бұлбұл,
Біле алмай мен отырдым бұған таң ғып.

Айттым деп ол ойлайды құдай сөзін,
Айтты ма, алдады ма жұрттың көзін,
Түсіндірмей, сырнайша құр әндет деп,
Құдай қашан сайлапты оның өзін?

Ішімнен мен ойладым: «Құдай,— дедім,
Міне миллет рухы былай,— дедім.
Сарнауға қанша уақыт ысырап болып.
Өмір қарға, өттің бе жылай»,— дедім.

Бұл өмір һәмма ислам жерлерінде.
Бегіректе сахрадағы елдерінде.
Мәденимін деп жаңарған шаһарлардың
Қалған жоқ асулы жүр белдерінде.