Бәрібір қарауылға ілінгенсің,
Білгіштің айтуынша «бүлінгенсің»
Жаман өлең жазайын Петефише
Жамандасын білгішім, күнін көрсін.
Жаман өлең жазайын мынадай деп,
Торы менен жиренді құладай деп.
Айтайыншы құланды құралай деп,
Түсінбейді теңесем Хантәңірді!
Қағып койсан Тянь-Шаньға сынадай деп,
Іздестіріп жер-көктен қарайын да,
Керемет бір теңеуді табайын да,
Білгішіме берейін не дер екен,
Ақ қағазға ақ бояу жағайын да.
Көрер ме екен қайсыбір қара шаштың
Күміс талшық тұрғанын самайында.
Түсінер ме не екенін бақ пен нала
Боя дейді жалғанды ақпен ғана.
Сезер ме екен білгішім, қайдам, қайдам,
Тұратынын алмасып ақ пен қара,.
Қызыл мен көк, күрең мен сарылардың
Білер ме екен бір жерден табыларын.
Сезер ме жыр аңынын сағынарын,
Сағынарын ақылын жаны жарым.
Ат жалынан мал тапқан бір білгіштің
Жаны жарым ақынды торығанын.
Маған жат кұр - қуаныш, арам-қайғы!
Біліп тұрмын. білгішім жамандайды.,.
Қалай шалсам екен деп ескі досым,
Күні-түні тыныштық таба алмайды.
...Айта келіп адам мен заман жайлы,
- Ақын өлді, өлді,- деп хабарлайды,
(Кандидат боп сапарын тәмамдайды...)
Өз әлінше әркім де самғап қалар,
Өз әнімен әркім де сарнап бағар.
Жаман өлең көп менде, қауіптенбе,
Жаманда да, ақылды ал, ә бәтшағар...