— Тұр, тұр деймін.

Жылы төсек пен ұйқысын қимаған ол, екінші қапталына аунап түсті.



— Тұр, тұр деймін.

Досы мұның ырқына қояр емес, жұлқылап, «тұр, тезірек тұр, кешігеміз» деп бастырмалата жөнелді.

— Не болып қалды сонша, жау шапқандай, – деп басын көтере терезеге қараған ол таңның жаңа ғана бозарып келе жатқандығын көрді.

— Таң әлі толықтай атпапты ғой. Әрі бүгін жексенбі емес пе?

Ол есінеген қалпы тіл қатты. Жылы төсекті қияр емес.

— Тұр деймін, тездетіп киін, кешігеміз.

— Не болды сонша таң атпай дүрлігіп.

— Жаңа ғана радиодан хабарлады, қаланың шығыс қапталындағы таудың басында ақыл тегін үлестіріліп жатыр екен.

— А, а, не дейсің...

Ол орнынан атып тұрды да, тездетіп киіне бастады.

Досы әлі асықтырып жүр.

— Жүр тез, адамдардың қарасы көбейіп кеткен шығар. Кезек көбейіп кетеді.

Екеуі асығып-үсігіп сыртқа беттеген еді, есік ашылысымен нөпір адамға соқтығысып, тұрып қалды. Қатар-қатар тұрған адамдардың кезегіне көз жетпейді.

Екеуі ұзақ тұрды. Сақал-мұрттары өсіп кетті. Тұра берді. Егде тартты. Сақал-мұрты мен шаштары ағарып кетті. Қартайды.

... Иә, ол екеуі әлі кезекте тұрған еді.