Үшеуіміз ас үйде отырмыз. Екінші рет су кұйылып қайнатылған шәйнек столдың шетінде тұр.

— Енді кішкентай күшіктің атын өзгертеміз, — дедім мен ақ парақты төрт бүктеп жыртып жатып.

— Жоқ, алдымен менің атымды, менің атымды өзгерткен жоқпыз әлі, — деді Тұрсын жанұшыра.

Нәзира маған көзінің астымен қарап жымиды.

— Сені өз атың қанағаттандырмай ма?

Ол сәл ойланып барып жауап берді...

— Қанағаттандырады.

— Онда неге өзгерткелі отырсың?

— Сендер бәрің өзгерттіңдер ғой.

— Бізді өз атымыз қанағаттандырмайды. Сені ше?

— Мені - иә!

— Онда өзгертпей-ақ қояйық..

— Сенен ешкім сұрамайды. Жап ауызыңды!

— Жарайды, — деп тоқтаттым ол екеуін, — Тұрсынның атын өзгертеміз олай болса.

— Мазақтап жазуға болмайды, — деді ол Нәзираға жаман көзімен қарап, — тағы бір қағаз берші.

Маған бұрылғанда дауысы кенет жұмсарады. Нәзира тағы жымиды.

— Жетпей ме андағы.

— Жетпейді.

Тағы бір қағаз ұстатып ойлануға кірістім. Тұрсын. Толық аты — Тұрсынқазы. Қағазға үңіліп әдемілеп жазып жатыр. Қарамақ болып ем, қолымен жаба қойды. Тұрсын. Не десем екен? Бағаналы бері үйдегілердің бәрінің, соның ішіңде Апамның, Мысықтың, Ақтабанның аттарын өзгертіп тастадық. Енді Тұрсын.

— Болдыңдар ма?, — деді Нәзира қағазын аударып ортаға қойып.

— Болдық, — деп Тұрсын да қағаздарын тастады.

Тез Бауыржан деп жазып қалған қағаздарға қостым да араластырдым.

— Ал.

Тұрсын көзін жұмып біреуін суырды да, ашып оқыды. Дауысы кенет ащы шықты.

— Кім жазды?! Сен ғой.

Нәзира сықылықтап күліп отыр.

— Көрсетші, — дедім мен.

— Көрсетпеймін.

Умаждап қалтасына салды.

— Не жазып ең?

Нәзира күлкіге тұншығып басын шайқады.

— Бұл саналмайды қайта аламын.

Қайта суырды.

— Бауыржан.

— Ұнай ма?

— Ұнайды, — деді ол Нәзираға қас дұшпанына қарағандай қарап, — ал сені өлтіремін.

— Жарайды. Болды, енді кішкентай күшіктің атын өзгертеміз, — дедім мен жаңа парақты бүктеп жатып.

Байқатпай Тұрсынның өзі жазған есімдерін қарадым. Біреуі — Ерлан, екіншісі — Серік.