Қайыршы кемпір усадьбаның қақпасын қақты. Кигені кемпірдің алба-жұлбасы, аяғында шылғаудан жаман кемпірдің жыртық шұлығы, башпайы ағаш, көз уайымнан шүңірейіп кеткен.

Қолына елу тиын ұстатып сөзге тарттым:

— Әжей, сенің бармаған жерің, баспаған тауың жоқ, сонда не қызық көрдің?

Кемпір егіліп тұрып жылады:

— Оның несін сұрайсың, қарағым, мен не көрмеді дейсің!

Аяғын шалыс сүйретіп жынды Ваня келе жатыр, шашы аппақ. Онысын жұлмалап қырқып тастаған, үстінде әйелдің көйлегі, иығында дорба.

— Ваня, амансың ба! Қал қалай?

Ол сілекейін шұбыртып ыржиып күлді:

— Жүрміз ғой, көке, көл-көсір жастың көмегімен! Көл-көсір жастың қуатымен!

1930.