«Көмек» артелінің кеңсесі қамыстан салынған ескі үйге орналасқан еді. Бір күні күн кенет суытып, кеңсеге адам отыруға мүмкін болмай кетті. Бұл бөлмеде отыратындардың барлығы да стол дар да сырт киімдерімен жұмыс істеді. Төрт-бес күннен кейін күн жылып, ноль градусқа түсті де, әлгі бөлменің іші күйіп ыстық бола бастады. Сонда есіктен кіріп келген сол бөлмеде отыратын бір қызметкер:

— Ту, осы үйдің-ақ қорлығы өтті-ау, суықта суып кетеді де, күн жылына берсе ысып сала береді. Отыруға мүмкін емес,— деді. Сонда отырғандардың біреуі:

— Біздің бөлме бастық күле сөйлесе аты жоқ, жөні жоқ ыржия бастайтын, қатулана сөйлесе қабағын шығатын жағымпаз адамдар сияқты,— деді. Сол кезде есіктен кірген қызметкер құлағына дейін қызарып кетті.